Wat geldt voor alle vormen van relaties, zakelijk verkeer en handel, geldt ook in de belangenbehartiging: het is geven en nemen. De vriend die je tien keer gebeld hebt en je nooit terugbelt, zal als de lijn zich zo doorzet toch iets minder vriend worden op den duur. De melkfabriek die voor jouw melk maar 30 cent blijft betalen, zal zeer waarschijnlijk over niet al te lange tijd toch een leverancier minder hebben. En de veehandelaar die, al vraag je 1.500, nooit meer geeft dan 1.000 euro voor je vaarzen, zal er waarschijnlijk op den duur niet zo veel meer bij je opladen.
Het is geven en nemen, en daarin moet een balans zitten. Raakt die balans eruit, dan neem je afstand. Doe je dat niet, dan ga je over je eigen grenzen heen. Dan geef je te veel of krijg je te weinig terug. Natuurlijk kan het niet altijd op een weegschaal of gemeten worden met de liniaal, hoeft ook niet, want met vertrouwen hoeft de balans niet altijd exact in het midden te liggen.
Maar wat nou als de partij waarmee je zakendoet alleen maar neemt? Je krijgt niets terug, levert keer op keer, maar krijgt niets terug. En daarbovenop is die partij nog onbetrouwbaar ook, je krijgt de schuld van iets wat je niet gedaan hebt of wordt onder druk gezet om iets te doen wat je niet wil. Zeg maar de melkfabriek die ten onrechte zegt dat je kwaliteit niet voldoet, de slachterij die ten onrechte zegt dat je slachtvarkens afgekeurd zijn of de loonwerker die een halfuurtje meer rekent dan hij echt voor je gewerkt heeft. Elke boer zou vrij snel klaar zijn en afrekenen met zulke partijen. Klachten over melk of vlees moeten maar met eerlijke monsters of metingen onderbouwd worden en die loonwerker kan dat laatste halfuur van de factuur aftrekken. Tot zover vrij simpel, zou u zeggen. Maar wat als je belangenbehartiger bent, de goederen die je ‘levert’, is wat boeren kunnen leveren/oplossen, het middel waarin je betaald krijgt of terugkrijgt, is perspectief, toekomst, locaties, verdienmodel, ofwel license to produce.
Vroeger was er zoiets als vertrouwen en menselijkheid. Nooit helemaal sluitend, maar de burger die dagelijks met zijn melk-kannetje bij Boer Jansen in het dorp melk kwam halen, keek even in de stal naar de gezonde koeien, maakte een praatje en zelfs zonder KKM-erkenning kocht hij graag en met vertrouwen zijn melk. Vertrouwen en menselijkheid is inmiddels verleden tijd. Keuringscertificaten, borgingen en hele datasystemen komen er nu aan te pas om aan te tonen hoe goed we het als landbouw doen. Belangenbehartigers leggen keer op keer alle feiten of tafel, alle cijfers hoe goed we het doen. Praten mee over doelen waar en hoe we het nog beter gaan doen. En toch krijgen we niks terug. Vroeg of laat word je wakker, besef je de onmogelijke spagaat. En stop je, al dreigt de tegenpartij om zaken te gaan doen met een andere partij of generiek te gaan korten. Dan stop je, bestempel je die partij, in dit geval de overheid, als onbetrouwbaar. En spring je niet voor de 800ste keer door een hoepeltje, maar spring je uit die spagaat.
Jeroen van Maanen,
melkveehouder in Zeewolde en bestuurslid NMV
Deel ook jouw kennis en inzicht
Hebben de thema's jeroen , landbouw , zeewolde , handel , melkfabriek , slachterij , overheid , loonwerker , toekomst en verdienmodel geen geheimen voor jou? Dan kunnen we jouw kennis en inzicht goed gebruiken! Of je nu actief bijdraagt door foto's, video's, topics of reacties te plaatsen, of je zorgt er middels de stemknoppen voor dat de beste reactie naar boven borrelt.. Jouw kennis en inzicht m.b.t. de melkveehouderij kunnen deze site nét dat beetje beter maken. Maak ook een (gratis) account aan!
Reacties
Dat is veel
Na 1 keer springen had ik al zoveel last van mijn enkels dat vaker springen absoluut niet aan de orde is
Maar wanneer je precies 799 keer vaker springt en het dan pas ziet denk ik : eindelijk!
Burger opgehokt en afgeknepen Door NAUSICAA MARBE
telegraaf.nl/nieuws/1132221556/…
Alles moet anders – en slechter. Dat is de huidige koers van deze regering die haaks staat op dat wat ons de afgelopen decennia voorgehouden is als juist. Je krijgt de indruk dat je in een grote farce leeft, waarin je het als burger nooit goed kan doen. Almaar verzinnen ze iets ellendigs.
Wat hoorden we sinds de millenniumwisseling als antwoord op de kritiek op economische en sociaal-culturele veranderingen? Dat is de zo gezegende globalisering, wen er maar aan. Nederland is geen gesloten fort, maar onderdeel van transnationale processen die ons welvaart brengen. We hebben een open economie die verweven is met alle economieën ter wereld. Internationalisering brengt vooruitgang en groei: de motor van alle geluk en stabiliteit. Denk globalistisch, denk internationaal.
De nationale cultuur gold als anachronistische zonde, oude meuk uit dubieuze tijden. Je was immers een wereldburger en een kosmopoliet, anders kon je niet meekomen in deze tijd. Je reisde en werkte wereldwijd. In Nederland accepteerde je alle culturele invloeden van buiten, dat hoorde bij de globalistische deal. Er bestond geen leidende cultuur in je land en een waardengemeenschap was iets reactionairs. Schei toch uit met je bedompte moralisme, zeiden ze, voor betutteling moet je terug naar de jaren vijftig en die zijn gelukkig voorbij.
Economische koers
In 2023 behoort dat hierboven geschetste beeld tot het verleden. Onze positie in de globalistische economie wordt bedreigd door de rampzalige economische koers van Rutte IV. Economische groei is verdacht en niet in lijn met de klimaatdoelstellingen. Sector voor sector wordt de Nederlandse economie afgebroken. Alles moet wijken voor de energietransitie en het klimaatbeleid. De plannen daarvoor zijn ondoordacht, ineffectief en ruïneren het land door economische stagnatie en de verspilling van honderden miljarden. Toch zit daar geen rem op.
’Kaboutersocialisme’, noemde de directeur van het Centraal Planbureau deze politiek van centraal geleide economische krimp. Hij waarschuwde voor de gevaren van het antikapitalistische ’degrowth’. Gelijk heeft hij. Iets dat goed functioneert wordt kapotgemaakt doordat de regering zich de irrationele hysterie van extreemlinkse antiglobalisten toe-eigent. De economische zelfverminking die Nederland zichzelf toebrengt is uitzonderlijk en uiterst laakbaar.
Koude kermis
Ook de kosmopolitische Nederlander komt van een koude kermis thuis. In het buitenland studeren is alleen voor de kapitaalkrachtigen weggelegd. Vliegen wordt op alle manieren ontmoedigd – behalve voor de heersende klasse – en het treinreizen blijkbaar ook, zie het gebrek aan connecties, de technische mankementen, de dure kaartjes, de vaak lange reistijden. De auto moet elektrisch zijn, dus is voor velen onbetaalbaar; de benzinebelasting brengt nog meer armoede; rekeningrijden zal mensen die voor hun werk afhankelijk zijn van de auto hard treffen. Maar de overheid maakt wel reclame voor fietsen naar je werk. Ergo: blijf in je buurt, verplaats je niet ver. Blijf thuis, samen krijgen we die 0,00036 graden minder opwarming voor elkaar. De wereldburger wordt opgehokt. Onder een stolp.
Ook het moralisme en de betutteling zijn terug, in de vorm van dwangpolitiek. Een schandvlek zijn de kunsten waarin huidskleur en etniciteit bepalend zijn in beleid. Als ergens institutioneel racisme in beleid wordt verankerd, dan daar. Maar de dwangontsporing is niet altijd ideologisch van aard en inmiddels zo wijdverbreid dat iedereen erdoor getroffen wordt. Elke week is het raak. Net wilde Hugo de Jonge de verkoop van huizen onder curatele stellen, deze week blijkt dat het kabinet een alcoholverbod in sportkantines overweegt, alsook een alcoholavondklok en een verbod op verkoop via internet. We zijn in een slechte komedie beland.
En waarom? Omdat een regering die niet kan regeren zich toelegt op afknijpen en verwurgen in de marge. Nu is de regelzucht die dit incapabele kabinet tekent vervallen in dwangfetisjisme, waarbij departementen elkaar lijken te willen overtreffen in absurde vormen van onderdrukking. Nederland heeft een nieuwe nationale cultuur met eigen ’waarden’: staatspropaganda en staatsdwang tot achter de voordeur, gewenst eenheidsdenken, vereiste gehoorzaamheid. De burger, een gevaar voor de irreële bestuurlijke idealen van de regering, dient voortdurend te worden bestraft.
Dwang en geweld
Misschien dat Rutte IV iets kan leren van de opkomst en de ondergang van het communisme. Doctrines erin rammen en radicale gedragsveranderingen bewerkstelligen bij vrije mensen, gaat niet zonder dwang en geweld. Stalin heeft het Oostblok communistisch gemaakt door moord en geweld. Wil Rutte dat? Of snapt hij niet dat het niet in de aard van de mens ligt om blind te gehoorzamen, om hersenspoeling te omhelzen, om groei en vooruitgang tegen te gaan, om ontberingen en onvrijheid na te streven? Om zich dat te laten afpakken wat hij jarenlang te goeder trouw opgebouwd heeft. Waar begon de revolte in het Oostblok in 1989? In de DDR, nota bene het land met de meeste welvaart in communistisch Europa. Het was het gebrek aan (bewegings)vrijheid dat ze niet meer konden verdragen, daarom sprongen ze over de hekken van westerse ambassades. Ooit knapt het.
Welke geboden en verboden dit kabinet nog zal verzinnen, het toont alleen maar zwakte en kwade wil. Het is een doodlopende weg