Ja dan vraag je je toch af, hoe komt dat;
Fosfor is echter, in tegenstelling tot stikstof, niet een meststof die je uit de lucht kan plukken (haber bosch proces) maar een erts dat gewonnnen moet worden.
En dit erts schijnt blijkbaar op te kunnen, net als de olie.
Er wordt gezegd dat we nu op het punt van 'peak oil' staan, het punt waarop de helft van alle olie op is, en het is de olie geweest die gemakkelijk uit de grond kon worden gehaald.
Dat er de laatste jaren biobrandstoffen en olie uit teerzanden komt (voor elke 2 vaten olie uit teerzand moet je er eerst een instoppen), kan alleen uit als de olie die zonder al teveel moeite omhoogspuit op begint te raken.
Hetzelfde geld voor fosfaat, fosfaat word duurder als het meer moeite kost om het te winnen omdat het erts van slechtere kwaliteit wordt.
Fosfaat is in principe belangrijker dan olie, het is de bouwstof van alle leven, energie (en dus ook stikstof) kun je nog uit andere bronnen halen.
Ironisch genoeg moeten we van Brussel aan allemaal regels voldoen om fosfaat uit de grond te halen, ze hebben het zelfs over zuiveringsmoerassen!
Met onze fosfaatverzadigde grond zitten we hier in NL dus op een goudmijn
mooi laten zitten is mijn advies. Voor olie vinden we wel wat nieuws, maar elke kilo fosfaat die de Noordzee instroomt zie je nooit meer terug.[business.timesonline.co.uk]
Wat hier uit op te maken is; als de olieprijs stijgt, word kunstmest duurder. Het is dan duurder om stikstof te maken, en een hogere prijs van olie jaagt ook de prijs van biobrandstoffen op, en dat jaagt de vraag naar kunstmestfosfaat omhoog.
Laatste
Reacties
> Voor olie
> vinden we wel wat nieuws, maar elke kilo fosfaat die de
> Noordzee instroomt zie je nooit meer terug.
>
Waarom niet? Het is de wet van behoud van fosfaat, goed voor de visstand.
'Fosfaataddities om de visproductie te verhogen'(Wageningen Imares rapport C036/07)
Naar aanleiding van de berichtgeving in de pers zijn wij er van diverse kanten op gewezen dat de
fosfaatvoorraden in de wereld eindig zijn en dat het absoluut geen duurzame aanpak is om fosfaat in zee te
brengen.
Naar aanleiding van deze opmerkingen hebben wij een kort literatuuronderzoek gedaan naar dit aspect.
Belangrijke bron is hierbij het proefschrift van B. Gumbo getiteld “Short-cutting the phosphorus cycle in urban
ecosystems” (Delft, 2005). Refererend naar Steen (1998) geeft Gumbo aan dat de verwachte voorraden
afhankelijk van het mondiale groeiscenario nog 60 tot 130 jaar kunnen voorzien in de mondiale fosfaatbehoefte.
Zelf werkt hij dit ook uit en komt op een verwachte uitputting in 50 tot 100 jaar. Bij een toename van de mondiale
consumptie van 3% per jaar zou de economisch winbare hoeveelheid in 2055 op zijn. Op dit moment daalt de
consumptie in de westerse landen maar stijgt deze in landen als India en China sterk, leidend tot een netto
toename van de mondiale vraag.
Ook wijst Gumbo er op dat gebruik van fosfaat op land nog kan leiden tot mogelijke recycling van het gebruikte
fosfaat, maar dat gebruik in open water systemen leidt tot verlies van dit fosfaat, waarna het niet herwinbaar is.
In de discussie met Zuiveringschap Delfland werd dit zelfde punt door de heer Been ook naar voren gebracht. Hij
verwachte een stijging van de fosfaatprijs en gaf aan dat waterschappen serieus bezig zijn de fosfaatcyclus
zoveel mogelijk gesloten te krijgen om tot duurzaamheid te komen. Lozen in zee zou dit proces doorkruisen.
Concluderend: de winbare fosfaatvoorraden in de wereld zijn eindig en zullen in 50 tot 100 jaar uitgeput zijn. Er
zijn mogelijkheden om de humane kringloop beter te sluiten en tot efficiënt hergebruik te komen. Lozen in zee
leidt tot verlies van fosfaat en levert geen bijdrage aan een duurzaam gebruik van deze eindige hulpbron.
Een deskstudie van hetzelfde instituut gaf o.a. aan dat:
De studies naar het effect van eutrofiëring op de visproductie leveren geen eenduidig antwoord
op de vraag of de visproductie positief wordt beïnvloed door de kunstmatige toevoer van
nutriënten. Nielsen & Richardson (1996) toonden aan dat de door de eutrofiëring verhoogde
primaire productie samenging met een toename van de vangst. In Chesapeake Bay werd echter
geen toename van de visproductie waargenomen (Kemp et al 2005). In de Oostzee bleek de
productie van pelagische vis positief te worden beïnvloed door de eutrofiëring, terwijl de
productie van kabeljauw negatief werd beïnvloed. In de Zwarte Zee hebben zich grote
veranderingen in de productiviteit van het ecosysteem voorgedaan die een gevolg zijn van de
combinatie van eutrofiëring en de hoge visserijdruk. Na een stijging in de productiviteit ten
gevolge van een combinatie van factoren (gunstig klimaat, eutrofiëring, wegvissen van roofvis)
vond er in de jaren zeventig en tachtig een explosie van kwallen plaats die een groot negatief
effect hadden op het zooplankton waaronder de overleving van vislarven (Daskalov 2002,
2003).
en verder:
Negatieve ecologische effecten treden op als de primaire productie niet efficiënt wordt
begraasd door zooplankton of bodemdieren. Boven een bepaalde nutriëntentoevoer raakt het
voedselweb verstoord, hetgeen wijst op het bestaan van een kritische niveau. De hoogte
hiervan verschilt per locatie en is in meer gesloten gebieden lager dan in open kustsystemen.
Uit de uitkomsten van MARICULT en uitgebreid literatuur onderzoek komen de onderzoekers tot
de volgende conclusies ten aanzien van de mogelijkheden om middels nutriëntaddities de
oogstbare productie van een marien gebied te verhogen:
• Nutriëntaddities leiden tot hogere algenproducties en hogere producties van
algeneters. Als deze soorten oogstbaar zijn, of gemaakt kunnen worden, valt het door
middel van nutriënttoevoegingen verhogen van hun oogstbare biomassa te overwegen.
Hierbij gaat het om zooplankton of filterende schelpdieren zoals mosselen.
• Het effect van nutriëntentoevoegingen op soorten die hoger in de voedselketen staan
(secundaire en tertiaire consumenten) is het effect van eutrofiëring onvoorspelbaar.
Ook zal het rendement van een fosfaattoevoeging lager worden naarmate de doelsoort
hoger in de voedselketen staat.
[library.wur.nl]
Vergeet niet dat algen een belangrijke 'stofzuiger' van CO2 zijn, misschien interessant om de algengroei (minus de toxische) op zee te stimuleren dmv bijvoorbeeld bemesting en als je dan ook nog iets zou kunnen oogsten wat rendabel is werkt het aan twee kanten. Elke visser weet het, het vist nu eenmaal makkelijker als je ze gaat voeren.
Uit een promotie studie:
Zeewater kan op twee manieren kooldioxide opnemen. De 'fysische pomp' werkt doordat het gehalte CO2 in de lucht hoger is dan dat in het zeewater. Omdat de natuur het evenwicht altijd probeert te herstellen, stroomt de kooldioxide vanuit de lucht naar het oppervlak van het zeewater. In de winter koelt het oppervlaktewater in koude poolzeeën af en wordt iets zwaarder. Hierdoor zakt het door zijn eigen gewicht naar de diepzee.
De tweede manier is door vastlegging van kooldioxide in algen onder invloed van zonlicht (fotosynthese). Dit mechanisme is in de Noordzee belangrijk. Algen groeien in het oppervlaktewater en vormen hun celmateriaal door kooldioxide uit zeewater op te nemen. Zo is er in het water weer plaats voor kooldioxide uit de lucht. De algen worden verder opgenomen in het hele voedselweb. Hierdoor is het water dat de Noordzee uitstroomt veel rijker aan organismen (en koolstof bevattende afvalproducten daarvan) dan het instromende, blauwe oceaanwater.
[www.nwo.nl]
En wat doe je als ze gaan tegenspartelen?
Maar wat nou eigenlijk mijn punt was;
fosfaat erts is een zeer hoogwaardige vorm van deze meststof, bijna niemand weet dat de voorraden hiervan eindig zijn. Ik vind dat je er zuinig mee moet iomspringen en het niet moet verkwisten. Opzich wel een goede zaak dat fosfaaterts dan 700% duurder is geworden, de markt doet z'n werk wel.
Je kan fosfaat uit de zee dus terugwinnen door bv. ijzererts in zee te gooien, plankton welig laten tieren waardoor de visstand toeneemt, en de poep en pis van de viseters (menschen)zo te recyclen dat je oa fosfaatmeststof overhoud. De vraag is alleen of deze mogelijkheid in de toekomst in de fosfaatbehoefte zou kunnen voorzien, wanneer fosfaaterts schaars wordt.
En waar ik op doelde met 'je ziet het nooit meer terug' was de opslag van fosfor in oceanische sedimenten; maar dat is de laatste stap in de fosforkringloop. Als er meer fosfaat de zee instroomt, wordt er logischerwijs meer bedolven onder sediment doordat een deel van het plankton afsterft en naar de bodem zakt.
[www.lenntech.com]
Over die 700% prijsstijging:
Het gebruik van fosfaatkunstmest (triple-super) zal wel flink duurder zijn geworden, ben er niet zo mee de hoogte moet ik zeggen. Gebruik ervan is me destijds afgeraden.
Een tijdje geleden hadden we het over fosfaat in digestaat, en waarom je die zou moeten terugwinnen. Ik zei toen dat er maar 1kg P2O5 in zou zitten, het is beduidend meer, ROBA Deurne geeft 4,5kg. Mooi spul. En er gaat weinig verloren in de kringloop.
De Nederlandse Vakbond Varkenshouders onderzoekt samen met wetenschappers en het bedrijfsleven de mogelijkheden naar het zogenoemde kraken van mest.
De NVV mikt erop dat de uitkomst leidt tot een nieuwe toepassing van mestmineralen voor bijvoorbeeld de bouwsector. Via de techniek van het kraken van mest willen de partijen varkensmest zodanig behandelen dat de duurzame mineralen uit de mest gehaald kunnen worden, waardoor ze voor andere doeleinden bruikbaar worden.
De NVV verwacht de mineralen uit de gekraakte mest in te kunnen zetten als grondstof voor energieproductie of de bouw. "De methode is heel duur maar als het product dat je maakt meer opbrengt, is dat geen probleem. Fosfaat wordt wereldwijd schaars, waardoor het zeker de moeite waard is om de mogelijkheden te onderzoeken", aldus mestspecialist Harry Bloemenkamp van de NVV. "Voorwaarde van deze vorm van mestverwerking is dat het product geld moet opleveren."
Voorlopig is het kraken van mest nog in de ontwikkelingsfase. In Frankrijk worden er al proeven mee gedaan. Met welke partijen de NVV samenwerkt, wil de bond niet kwijt.
[www.agd.nl]