'Hoe corrigeer ik mijn kiloknallende vriend het beste?'

Ik doe mijn best een steeds groenere consument te worden. Intussen word ik moedeloos van wat ik om me heen zie: buurman A vult wekelijks een afvalbak met drankblikjes omdat hij statiegeldflessen lastig vindt. Buurvrouw B heeft vijf honden. Vriend C kiloknalt en plofkipt er vrolijk op los. Buren D rijden in twee grote brandstof slurpende oldtimers. Collega E vliegt twee weekenden per maand naar haar Zwitserse vakantiehuis. Vriendin F shopt zich suf aan de nieuwste wegwerpmode. Neef G gaat alweer een weekje zonnen in Cuba. In de tuin van kennis H branden van oktober tot maart drie slingers kerstlampjes rondom de terraskachel. De een na de ander plempt z’n tuin vol betontegels. Het zijn allemaal reuze aardige mensen en brave burgers. ‘Wijst elkander terecht’, schreef de apostel Paulus, maar ik kan toch moeilijk iets zeggen over andermans uitpuilende vuilbak? Afkeurend kijken als buurvrouw haar bataljon geliefde viervoeters uitlaat? Verwijtend reageren op de blije aankondiging van een weekendtrip naar New York of de vakantiefoto’s uit onzinnig verre oorden afkraken? Maar hoe ik ook mijn best doe om stilzwijgend het autoloze, vleesloze, afval scheidende en consuminderende voorbeeld te geven - navolging zie ik niet in mijn omgeving. Ik wil niemand veroordelen en leef natuurlijk zelf als welvarende westerling per definitie ecologisch gezien op veel te grote voet. Maar ik vrees dat er een moment komt dat ik tegenover sommige mensen niet langer mijn mond kan houden. Bestaan er beleefde manieren om duurzaamheid te promoten?

'Hoe corrigeer ik mijn kiloknallende vriend het beste?' (trouw.nl)

Ik doe mijn best een steeds groenere consument te worden. Intussen word ik moedeloos van wat ik om me heen zie: