Rabobank Sneek MeetinUSA

Reisverslag door Canada en Amerika met voor een deel dezelfde bedrijven die Sjakie heeft bezocht:

Vrijdag, 4 oktober 2008

De ochtend begint in het gezelschap van de heren Kramer, Consul Generaal van Nederland in Toronto, en Hardenberg, oud minister van landbouw in Canada. Zij kunnen met ons alle ins- en outs van Canada bespreken. Het grote verschil lijkt wel dat de agrariërs hier door de politiek nog steeds op handen worden gedragen. Ondanks de druk van de WTO lijkt er geen verandering te gaan komen in het quotum systeem. Quota betekent echter niet dat boeren lui worden. Want hij de innoveert of efficiënter kan produceren, houd meer per kilo over. Dus ook hier geldt dat er een trend van opschaling gaande is.

De grote bescherming zorgt ook voor hoge prijzen van de quota. Inmiddels ligt de prijs op zo’n 30.000 dollar per kilo. Dat wil zeggen, 30.000 dollar om een koe gedurende een jaar te kunnen melken. Gemiddeld genomen komt dat dus neer op € 2,- per liter melk per jaar. Dat is een hoog bedrag. Vooral hoog voor nieuwkomers in de markt. De entree barrière is nagenoeg te hoog, dus steeds minder immigranten kunnen hier aan de slag. En dat is voor
Canada lastig, want ook hier hebben ze een opvolgingsproblematiek.

Het is schitterend weer vandaag, koud maar mooi helder. De perfecte dag om de Niagara Falls te gaan zien! Met hun 60 meter hoog is het niet een hele hoge, maar vooral een hele brede en imposante waterval. We gaan er met een bootje bijna onderdoor. Een enorm spektakel om te zien.

In de middag bezoeken we een paar wijngaarden. Er komt lekkere wijn uit deze regio. Dat heeft te maken met de milde winden die van het grote meer over de gaarden waaien. Vroeger was het meer ook een stuk groter en stond het meeste land onder water. Toen het water opdroogde bleef er grond met veel mineralen achter. De producten daarvan hebben we zelf kunnen zien en proeven!

Na het diner met uitzicht over de watervallen rijden we weer terug naar Toronto. Het was een hele indrukwekkende week waarin we veel hebben gezien. Koeien, heel veel koeien. Boeren van ieder formaat, van 800 koeien tot zelfs bijna 4.000 koeien. Supermodern, maar ook traditioneel met zo min mogelijke inmenging van buiten. De saaie stad Toledo tot een bruisende stad als Toronto. En vooral erg veel gelachen en veel lol gehad.

Morgen sluiten we af met een grote discussie met elkaar en daarna een lunch in de hoge CN-Tower. Hopelijk is er gelegenheid om een laatste verhaal te posten morgen. Zo niet, dan hoop ik dat u mee genoten heeft van de afgelopen week!

Donderdag 2 oktober 2008

Canada, here we come! Vandaag hebben we een flinke reisdag voor de boeg. Na een uurtje bereiken we de Canadese grens. Voordat we de grens over gaan passeren we Detroit. Detroit is het hart van de automobielindustrie, en juist met die industrie gaat het nu erg slecht. En dat is te zien aan de stad. Alles is sterk verouderd en verloederd. Gelukkig zien we aan de overkant van de rivier Canada voor ons pronken. dus vlug de tunnel door en Canada binnen rijden!

Nadat de stempels zijn gezet in ons paspoort zetten we de reis Noordwaarts door. Een dikke drie uur rijden brengen ons naar St Jacobs. Hier lopen we op ons gemak de lokale veemarkt eens rond. Alle geiten, schapen lama’s en vooral veel koeien worden hier nog heel traditioneel tegen opbod verkocht. We kunnen werkelijk niets maken van de bedragen. De veilingmeester klinkt als een stotterende Puch Maxi, maar het blijkt te werken!

Op weg naar Toronto gaan we op bezoek bij de broeders Grootendorst. Henk is een aantal jaar geleden in Canada begonnen. Canada heeft een zeer beschermde markt. Dat wil zeggen dat de boeren altijd een goede prijs voor hun melk krijgen, en schaalgrootte niet zo belangrijk is. Een grote tegenstelling tot Amerika. Echter hebben de broeders Grootendorst wel de behoefte uit te breiden. Op dit moment melken ze zo’n 600 koeien, terwijl hun eerste doel slechts 300 koeien was. Ook zij streven een Amerikaans model na, waarbij goed management vooraan staat.

Echter staat Henk Grootendorst toch wel heel anders in het leven. Hij heeft veel plezier en maakt veel grappen met ons. Hij wil graag benadrukken eerst je hart te volgen voor je gaat emigreren, en je af te vragen waar je écht gelukkig wordt! Het sociale aspect is voor hem een reden om in Ontario, Canada te blijven wonen. Met veel trots en een grote glimlach vertelt hij honderduit als we over zijn mooie boerderij lopen. Zelfs grote MF-liefhebbers smelten bij de enorme John Deere die hier op het erf pronkt.

In de avond komen we aan in Toronto. Al vanaf een afstandje zien we de geweldige skyline van de stad, waar de CN-tower al meteen opvalt! Morgen hebben we het genoegen met de Consul-Generaal van Nederland samen te ontbijten alvorens we naar de Niagara Falls gaan.

Woensdag, 1 oktober 2008

Na alle indrukken van de afgelopen dagen moeten we vandaag maar weer eens met beide benen op de grond komen te staan. Big, Bigger Biggest, geldt namelijk niet voor iedereen. Vanuit hun geloofsovertuiging denken de traditionele Amish daar heel anders over. Het enige wat Big moet zijn, is de gezinsgrootte!

De Amish leven vanuit de overtuiging onafhankelijk van de wereld te moeten leven. Dat betekent dat ze niet aangesloten zijn op electriciteit en het meeste werk op het land met de hand doen. Ze willen zoveel mogelijk zelfvoorzienend zijn. Met je ogen in je zak kun je nog merken wanneer je een Amish-gebied binnen rijdt: De dikke 4x4 jeeps maken plaats voor paard en wagen, de mannen dragen een baard (geen snor, want die doet pacifistische Amish te veel aan de militairen denken), en de dames zijn donker gekleed met vaak een hoofdkapje.

We zijn te gast bij een Amish opfokbedrijf. In een stal zitten zo’n 60 kalveren die hier opgefokt worden. Per dag wordt er 2 pond per dier aangezet. De kalveren zitten per twee in een hok. Na 6 weken gaan de hokken weg, en zitten ze met elkaar in één stal. Mike, een van de zoons, leidt ons overal rond. Het is een prachtige boerderij, en inderdaad bijna alles gebeurt met de hand en paard en wagen. De paarden zijn indrukwekkende werkdieren om te zien. Om dat nog eens kracht bij te zetten haalt Mike met zijn broers de sterkste twee van stal om ze met veel geweld en kabaal een met stenen beladen slee weg te laten trekken!

Daarna mogen we achterop de kar mee het land op. De sojabonen zijn net met de hand gekapt en gebonden, en worden met een ouderwetse machine gedopt. Eindelijk mogen de mannen zelf weer eens de handen uit de mouwen steken. Ongevraagd staat iedereen mee te helpen op het land om de wagen snel vol te laden. Schitterend om samen met de Amish de oogst te mogen ophalen!

Dat je van een geloof ook weer een bron van inkomen kunt maken is weer heel Amerikaans. In Shipshewana is alles “Amish-style”. Dat betekent dat een family-style lunch een lunch betekent in een ruimte waar wel 300 mensen kunnen eten. Gelukkig was het Amish eten wel heerlijk. Zo langzamerhand komen we als echte Amerikanen weer terug. We eten veel en vet, en we zetten geen stap teveel! Hoewel Bart dappere pogingen blijft nemen iedereen in de fitness-ruimte te krijgen van het hotel…

Deze ervaringen achter elkaar doen ons weer de vraag stellen waar we zelf gelukkig van worden. De grootsheid en professionaliteit van de boerderijen van de afgelopen dagen, of het simpele leven van de Amish?

Dinsdag, 30 September 2008

Gister hebben we bedrijven bezocht die op eigen houtje enorme bedrijven hebben weten op te bouwen. Vandaag zijn we te gast bij Vreba-hoff, een bedrijf met Nederlandse stichters die zich richt op het begeleiden van Nederlandse boeren naar Amerika. Op het programma staat een inleiding in cijfers, en twee bedrijfsbezoeken: Vreba-hoff II en Deurzen Dairy.

De inleiding in het hotel wordt gegeven door Jeff en Willy. Jeff werkt als zelfstandig accountant, en Willy van Bakel is de oprichter van Vreba-Hoff. Waar veel tijd en aandacht aan besteed wordt is de ideale grootte van een boerenbedrijf. Kijkende naar de kostprijs, dan ligt de ideale grootte op 2500 koeien. De ervaring leert dat dit een groter optimum geeft dan boerderijen van 800 koeien. Tegelijk wordt benadrukt dat de omvang bij de persoon moet passen. Dat wil zeggen dat een hele goede boer met 80 koeien in Nederland, wellicht faalt in Amerika met 2500 koeien. Het vraagt van een boer zich meer als manager op te stellen: zoveel mogelijk delegeren, en zorgen dat andere mensen voor je kunnen werken. En daar is niet iedereen geschikt voor.

Een aantal cijfers spreken boekdelen:
10 jaar geleden waren er 160.000 boeren, nu zijn dat er nog maar 60.000
50% van de melk in Amerika komt van 2% van de boeren
75 van de melk wordt gemaakt door boeren met een Nederlandse achternaam

Aansluitend bekijken we Vrebahoff II. Voordat we aankomen passeren we Vrebahoff I, een indrukwekkend bedrijf met zo’n 2500 koeien. We lopen rond op Vrebahoff II, waar nog eens zo’n 3000 koeien worden gemolken! Deze boerderij dient als leerschool voor de boeren/managers van alle zestig bedrijven waar Vreba-Hoff in participeert. We kijken weer onze ogen uit, stallen van meer dan 200 meter lang, vier stuks, enorme opslag van ruw voer, geweldig materiaal (tractoren met 500 pk!), veel personeel, noem maar op. Op de foto’s kunt u een indruk krijgen.

Na de lunch rijden we weer iets terug naar het zuiden, naar Deurzen Dairy in Alger.

Big, Bigger, Biggest… Als je alles gehad denkt te hebben, en je net denkt dat je de schaal begint te begrijpen, dan is het toch weer groter en indrukwekkender. Van Deurzen melkt zo’n 3500 koeien! Aan het hoofd van dit familiebedrijf staat zoon van Deurzen: een gezonde Hollandse Brabanter die nog nooit in zijn leven een koe had gemolken. En dat doet hij nog steeds niet. Het enige waar hij mee bezig is, is het managen van de boerderij.

De koeien worden hier gemolken in een 100-stuks carrousel. Een geweldig gezicht: 100 koeien die rustig ronddraaien, en iedere negen minuten staan er weer nieuwe koeien klaar! Dit is het meest indrukwekkende bedrijf qua grootte wat we hebben gezien. Enorme stallen van zo’n 400 meter lang, uitgestrekte ruimtes voor bevoorrading, alles keurig voor elkaar. Hier staan twee werelden tegenover elkaar: Die van de Nederlandse boer met hart voor het dier, tegenover die van de ondernemer die zijn dieren in nummers uitdrukt en de organisatie voert op cijfers.

We sluiten de dag af aan het restaurant precies gelegen aan de andere kant van de rivier waar ons hotel bevindt.

Maandag, 29 September 2008

Vandaag is de Amerikaanse werkweek begonnen. Dat betekent om 06.30 opstaan, en om 08.00 vertrekken uit Columbus. Over de landwegen tussen de weilanden rijden we naar de familie Miedema in Circleville. We rijden een groot erf op, met een prachtig huis op de terp en een grote boerderij ernaast. De familie Miedema staat ons met open armen te ontvangen. Oude bekenden ontmoeten elkaar weer.

We lopen met elkaar door de stallen en bediscussiëren de situatie van Amerika. Het is een mooi bedrijf om te zien. Hier worden zo’n 800 koeien gemolken in een 2 keer 12 zij-aan-zij melkopstelling. De visie van de familie Miedema is erg opvallend. Hij is veel bezig met de toekomst van de melkveehouderij hier in Amerika, en ook in Nederland. Dat is de reden geweest dat de familie naar Amerika is vertrokken. De behoefte om groter te boeren, en verder uit te breiden, werd in Nederland steeds moeilijker. In Amerika kan dat nog wel. Zijn boodschap naar de Nederlandse melkveehouderij is ook helder: blijf als groep vechten voor het maatschappelijk belang van kleinschalige melkveehouderij, maar vraag je als individu wel af wat je eigen toekomst is!

Tijdens de lunch maken we kennis met de Honorary Consul van Nederland, de heer de la Porte. Een zeer aangename man met een groot netwerk in Ohio. Dit netwerk gebruikt hij om Nederlandse ondernemers verder te helpen. Hij adviseert om je goed voor te laten lichten over de regels, die expertise in te kopen bij experts, en vervolgens daar slim maar eerlijk naar te handelen.

Naar de middag rijden we naar de familie de Vries. We beginnen al een beetje te bibberen op het moment dat we het terrein oprijden: een indrukwekkend groot bedrijf, met drie enorme stallen van elk 250 meter lang die aan de horizon schitteren. Bij binnenkomst kijken we al meteen naar een grote melk carrousel waar 72 koeien gemolken worden, 400 koeien per uur gemolken konden worden, en er 18 uur per dag gemiddeld per dag wordt gemolken! Dit soort bedrijven zijn voor ons onvoorstelbaar. We praten hier ook meer over een manager van de boerderij, dan een boer. En tegelijk ook nog steeds de familie de Vries, waar de hele familie aan mee werkt aan het familiebedrijf. We hebben onze ogen uitgekeken, overal aan kunnen zitten, door kunnen lopen, aan kunnen ruiken en zien.

Aan het begin van de avond komen we dan uiteindelijk aan in Toledo. Het was een mooie dag, met veel nieuwe indrukken van de grootsheid van Amerika!

Zondag 28 September 2008,

The Eagle has landed! Na een lange vlucht van Amsterdam naar Cincinatty via Detroit, en een anderhalf uur durende busrit zijn we aangekomen in Columbus. De agrarische studiereis naar Amerika kan beginnen! De sfeer zit er al goed in, en we hebben zin om hier veel te zien en veel plezier met elkaar te hebben!

Op deze site houden we u iedere dag bij van onze reis van Columbus via Toledo omhoog naar Toronto, Canada. Foto's:[www.meetin.eu]