Het is niet gemakkelijk de smeerpijp te bereiken die uur na uur z’n afvalwater loost op het kwetsbaarste natuurgebied van Nederland. De monding steekt anderhalve kilometer in de drooggevallen zee en is vanaf de dijk onzichtbaar. Lauwwarm water met witte schilfers welt er op en spoelt daarna met het getij de kwelders in, of door prielen en geulen naar het koude slik. Ook wat het aanricht blijft verborgen.
Hier staan is terug naar de tijd waarin de Waddenzee een gifbelt was vol smeerpijpen. Het duurde decennia om het gebied een beetje gezond te maken. Er kwam een stolp van wetten en regels overheen, maar nog steeds stroomt fabriekswater ongehinderd de pijp uit. Alle verantwoordelijke bestuurders weten ervan maar halen hun schouders op.
Reacties
Is misschien zo op te vragen.
Nu is het weinig meer dan emotie.