Eén koe te veel? Bam: boete!

Dit opinie-artikel is geschreven door Joyce Maessen, partner van een melkveehouder in De Mortel. Zij schrijft dat de toekomst van melkveehouders onzekerder is dan ooit en vraagt zich af of de Nederlandse boer straks op de werelderfgoedlijst komt te staan. Een belachelijke vraag? Als het zo doorgaat niet.

Passie, liefde voor het vak en de dieren, alles wordt door de regering kapotgemaakt. Zeven dagen per week staan wij klaar om onze dieren met alle liefde te verzorgen, altijd, dag en nacht. Het is niet alleen ons werk, het is ons leven, het is alles, je manier van denken, het is wat je bent. Onze beloning bestaat uit regeltjes en wetten. En dat worden er alleen maar meer, waardoor het houden van dieren louter bijzaak is geworden.

Alles willen ze van je weten, controleren, reguleren en beheersen. Administratie voert de boventoon. En je zou eens iets vergeten? Bam: boete! Eén koe te veel volgens de regels? Bam: boete! Te veel melk geleverd? Bam: boete!

Iedereen wil dat mest verwerkt wordt, maar niet in de eigen achtertuin. Iedereen wil natuur, maar vooral geen last van muggen of zwijnen. Iedereen wil dierenwelzijn, maar wel voor de laagste prijs.

Alles op alles
De meest recente nieuwe regel houdt in dat we de maïs bijna drie weken voordat hij rijp is moeten oogsten. In het voorjaar wordt dag en nacht gewerkt om het land zaaiklaar te leggen. Als dat achter de rug is, volgen dagen van zaaien, zaaien en nog eens zaaien. Amper tijd om te eten of slapen. Met liefde ga ik een zak broodjes brengen of een ijsje als het warm is. In de hete zomers zetten we 's nachts de wekker om de regeninstallatie te verzetten om te voorkomen dat de gewassen verdrogen. We zetten alles op alles. Want geen oogst is geen voer voor de koeien. Het is onwerkelijk om te zien dat onze passie eigenlijk alleen maar wordt afgestraft, iets waar we onze ziel en zaligheid aan geven.

Soms denk ik, kunnen we er niet beter mee stoppen? Wat brengt de toekomst? Ik zou graag een gezin willen, kinderen krijgen, maar wat voor toekomst krijgen zij op de boerderij? Wil ik überhaupt dat zij een toekomst tegemoet gaan van alleen nóg harder werken, nóg meer regels en nóg minder waardering? Wat als we het straks niet redden en in het ergste geval failliet gaan? Het liefst zou ik kleine, blauwe overalls rond hebben trippelen, trappend op hun traptractortjes. Een droom of realiteit? Op dit moment heb ik geen idee. Het overnemen van een familiebedrijf wordt moeilijker, jongeren zien geen toekomst meer in datgene waar hun ouders decennia alles voor hebben geven. Dat zijn dingen die me bezig houden, die me beïnvloeden in alle keuzes die ik mogelijk nog moet maken de komende jaren.

Elke keer als je denkt dat je je bedrijf weer top voor elkaar hebt, komt er weer een nieuwe regel. Komt er ooit een einde aan?

3d-printer
Als ik mijn partner 's avonds uitgeput aan de keukentafel aantref, zakt de moed mij in mijn laarzen, wetend dat het gevecht met regels en wetten nog lang niet gestreden is en onze passie beetje bij beetje afbrokkelt. Er zijn genoeg boeren die het hoofd niet meer boven water konden houden en het hebben opgegeven. Dat worden er meer en meer en meer. Dat wij ervoor zorgen dat er voedsel geproduceerd kan worden lijkt onbelangrijk en vergeten. Niemand denkt hierover na als hij thuis de koelkast open trekt, vol met zuivel en biefstuk. De huidige generatie kinderen denkt dat melk uit een fabriek komt en vlees uit een 3D-printer.

Als Nederland zo doorgaat, weet men over twintig jaar niet meer wat een melkveehouder is. Misschien vind je er nog een bij Madame Tussauds, als je geluk hebt. Of staan we op de Unesco Werelderfgoedlijst en komen er bussen vol toeristen kijken naar die gevlekte beesten en mensen in blauwe pakjes. Valt er misschien toch nog iets te verdienen!

Ondanks alles, hoe hard ze de strop ook aan zullen trekken, wij gaan door tot het bittere eind, omdat dit is wat we zijn, wie we zijn. Dat zal hopelijk niemand ons afpakken.

Bron: ed.nl/mening/een-koe-te-veel-bam-boete~a3e3153e/